we are all
in this
together
De wereldse problemen zijn zo groot dat je je al snel te klein kunt voelen. En dat je denkt, laat maar, wat kan ik nou. Maar je bent juist zo hard nodig. Begin gewoon ergens, help daar waar je kan, met dat wat er is, of dat wat je kunt regelen. Niets is te klein, alle kleine beetjes helpen. En als we dat samen doen, is het gigantisch veel.
#Nietlullenmaarpoetsen is ons motto
Schouders eronder zeggen we keer op keer tegen elkaar. Onze onmacht omzetten in daadkracht en door.
Inmiddels zijn we een giga community geworden. In Nederland, Lesbos en in Athene en als het binnen onze macht is helpen we zelfs bijvoorbeeld in Kabul of Damascus.
Better
together
Meiden, vrouwen, moeders of niet. BWC’ers zijn we in hart en nieren. Een team van 30 vrouwen, op Lesbos, in Athene en in Amsterdam.
Grieks, Gambiaans, Afghaans, half Duits en Nederlands, samen zijn we sterk. Onze diversiteit verrijkt ons. Soms is het ook echt heftig, maar door naar elkaar te luisteren, onszelf en elkaar te respecteren, groeien we en bikkelen we door.
Wij doen onze uiterste best om zoveel mogelijk moeders op de vlucht te ondersteunen, zodat ze zelf makkelijker voor kinderen kunnen zorgen. Maar we ondersteunen ook de hele community indien nodig. Vaders, zonen en dochters, de hele dynamiek van een opvang is van belang voor de kinderen.
We ondersteunen op onze geheel eigen manier, zonder budgetplannen en 5 jaren vooruitzichten. Maar in het nu, en vanuit ons hart.
Als er vacatures zijn: we will let you know!
Ze keek mij recht aan en zonder iets te zeggen wist ik dat ik haar moest helpen. Want zij kon niet meer, maar ze wilde met al haar krachten nog steeds goed voor haar kindje zorgen. Ze waren bang en nat. En op haar laatste krachten hield ze haar meisje stevig tegen zich aan. Ik legde mijn hand op haar schouder en ging met haar zitten op de kiezels van het strand. Ik had bananen, water en een gouden deken die ik om hun heen sloeg.
In 2015 zamelden mijn vriendin en ik honderden babydragers en fijne kleren in. We boekten tickets naar Lesbos, huurden een bus en hielpen alles en iedereen aan de frontlinie van iets wat voelde als een oorlogsgebied. Die week in de koude winter van 2015 was echt vreselijk.
Want elke moeder wil zo goed mogelijk voor haar kinderen zorgen. Wat echt een onmogelijke klus is in ons inhumane asielbeleid.
Daarom heb ik besloten om er te zijn voor al deze moeders, vaders en kinderen.
For life.
Liefs
